Yalnızlık, kişinin algılayışına göre değişen, sosyal ilişkilerde yetersizlik durumudur.

Tek başına olmaktan farklı olarak yalnızlıkta kişi kalabalık içindeyken de kendini yalnız hissedebilmektedir. Yalnızlık, başa çıkması yorucu ve zor, kişinin çaresiz olduğunu düşünmesine neden olan ve sosyal yaşamın neredeyse tümünü kapsayan bir durumdur. Psikolojik rahatsızlığı olan kişilerde bu rahatsızlığın gelişiminde ve ilerlemesinde yalnızlık algısının olumsuz bir rolünün olduğu bulunmuştur.

Depresyon kişinin kendini üzgün, bitkin hissettiği, yoğun bir şekilde değersizlik, çaresizlik düşüncelerine sahip olduğu, günlük aktiviteleri gerçekleştirmeye yönelik ilgi ve gücün kaybedildiği ve kimi zaman intihar düşüncelerini içeren bir rahatsızlıktır.

Biyolojik etkenlerin yanı sıra kişinin yalnız hissetmesi depresyonun gelişimine neden olabilecek faktörlerden biridir. Depresyonda kişi tek başına kalmayı istemektedir. Fakat bu istek, sadece sosyal aktivitelerden uzak kalmaya değil aynı zamanda günlük aktivitelerin ihmal edilmesine ve kişinin yemek yemek veya duşa girmek gibi basit ve önemli ihtiyaçlarını karşılamamasına sebebiyet vermektedir. Yalnızlık halihazırda kendisi hakkında olumsuz düşüncelere sahip olan kişinin daha da depresif bir ruh haline bürünmesine neden olmaktadır.

Şizofreni hastalarının yaşam kalitelerinin artış sağlanması için toplum tarafından kabul edilmeleri ve toplumda bir yer edinmeleri önemlidir. Bozulmuş biliş ve günlük işlevleri yerine getirmede yaşanılan zorluklar bu kişilerin bir damgalanmaya maruz kalmasına ve bu damgalanma sonucu yalnızlaşmasına neden olmaktadır. Bununla birlikte kişinin sosyal ilişkilere ilgi duymaması ve bu arayışa girmemesi olarak tanımlanan sosyal anhedoni şizofrenideki yalnızlığın temellerini oluşturmaktadır. Sosyal destek eksikliği şizofrenide hem yaşam kalitesi açısından hem de intihara yatkınlık açısından dikkat edilmesi gereken bir konudur. Şizofrenide yalnızlık, kişinin intihar girişimlerinde bulunma riskini artırmaktadır. Bu kişilere verilen tedavinin yanı sıra iletişim ve problem çözme becerileri gibi alanlarda uyum sağlamalarına yönelik çalışmalar da yapılmalıdır.

Sosyal kaygı bozukluğu, diğerleri tarafından yargılanacağına, eleştirileceğine olan inançlarından dolayı kişinin sosyal ortamlardan uzak durmaya çalışmasına sebep olmaktadır. Utanmaya karşı yaşadıkları kaygı, kişileri arkadaş ilişkilerinden uzaklaştırmakta ve yalnızlığa itmektedir. Bu kişiler, sosyal anhedoniden farklı olarak temelde diğer insanlarla yakınlık kurmak istemektedirler. Ancak yaşadıkları yoğun kaygı baskın gelerek bu yakınlığın zararlı olduğuna yönelik bir inanç geliştirmelerine neden olmaktadır. Böylece kişi sağlıklı iletişim kurmayı öğrenememektedir. Sosyal kaygı bozukluğunda yalnızlık sosyal beceri eksikliğinden kaynaklanmaktadır. Sosyal kaygı yalnızlığa neden olduğu gibi yalnızlık da iletişime geçmekten kaçınma, eleştirilme korkusuyla kendini ifade edememe ve benzeri durumlar üzerinde kişinin aşırı düşünmesiyle sosyal kaygının şiddetinin artmasına neden olmaktadır. Bu yüzden sosyal kaygı bozukluğu ve yalnızlığın iç içe geçmiş, sebep sonuç ilişkileriyle birbirine bağlantılı olduğu söylenebilir.

Psikolojik rahatsızlıkların oluşmasında genetik faktörlerin yanında çevresel faktörlerin de etkisi görülmektedir. Yalnızlık, bu çevresel faktörlerden biridir. Kişinin kendisini yalnız olarak algılaması psikolojik sağlamlığı için bir risk faktörü haline gelmektedir. Yalnızlık sadece rahatsızlıkların gelişiminde değil, aynı zamanda ilerleyişinde de olumsuz etkilere sebep olmaktadır. Kişi sosyal destek alamadığında rahatsızlığın getirdiği olumsuz düşüncelere teslim olma, damgalamaları kabullenme ve sosyal yaşamdan uzak durma gibi davranışlarda bulunabilmektedir. Sosyal yaşam insanların hayatının bir parçasıdır ve psikolojik iyi oluşun sağlanması için kişinin sevdiği insanlardan destek alabilmesi ve kendisini yalnız hissetmemesi önemlidir.